Dushi mi isla

Oeps..... Vaak eraan gedacht maar steeds niet ervan gekomen. Nu heb ik een momentje voor mezelf gevonden en genoeg inspiratie om weer eens te schrijven over mijn leventje hier op Curacao.
Ik heb ongeveer 2,5 maand niks van me laten horen en er is in die tijd zooooveel gebeurd. Ik zal het met tussenkopjes allemaal beschrijven, zodat jullie zelf kunnen kiezen wat jullie wel en niet willen lezen. Want geloof me, dit gaat een lange blog worden.

- Carnaval op Curacao.
Eind februari was het zo ver. Hét evenement waar het hele eiland naar toe leeft, een jaar lang; Carnaval.
Het wordt hier helemaal anders gevierd dan in Nederland. Ze beginnen hier al weken van te voren met grote optochten over de straten, waarbij het verkeer echt moet omrijden en politie alles staat te regelen. Zo ben ik een paar dagen voor Carnaval gaan kijken naar een kinderoptocht van 5 scholen.
Elke school had een hele grote versierde wagen (lees: truck) die hen voorop ging. Hierop stond een DJ of soms wel een live bandje van die heerlijke samba muziek te spelen. De wagen werd gevolgd door een hele school, inclusief leerkrachten en ouders. Wat waren ze allemaal prachtig gekleed! De kids dansten erop los en hadden zoveel lol.
Bedenk je dan maar eens dat dit maar een 'gewone' optocht was van de ene naar de andere kerk.
Op de vrijdag van Carnaval begon het dan echt. Van tienerparades tot de grote parade en de eindparade. Het hele eiland in rep en roer van de optochten. Het gekke is dat de mensen in de optocht verkleed gaan in de mooiste pakjes die je je kunt bedenken, terwijl iedereen die naar de optocht kijkt in zijn/haar normale kleren staat.

Eigenlijk wilde ik op de zondag naar de grote parade gaan kijken maar het was zo warm en om daar nou 8 u lang langs de kant te staan en te kijken, ging me een beetje ver.
Ik heb toen besloten om dinsdagavond naar de eindparade te gaan. Dit is precies dezelfde parade en dezelfde route als op de zondag en ook nog eens in de avond. Veel beter plan dus.
De vader van Demy heeft zelf een stand (plek langs de route waar je je eigen spullen kan opslaan, op bankjes kan zitten of langs de hekken kan staan) en ik werd uitgenodigd om daar naar de optocht te komen kijken.
Samen met Janice (vriendin uit NL die hier stage loopt) ben ik toen dinsdagavond daar naar toe gegaan. We moesten de auto ontzettend ver parkeren, want ja, het hele eiland staat dan langs de route die gelopen wordt. De groepen die in de optocht meelopen zijn zowel heel groot als heel klein, ook weer voorgegaan door een wagen/truck met loeiharde muziek.
De pakjes zijn ongelofelijk mooi en de mensen zitten zo vol energie dat je zelf langs de kant niet stil kan staan.
Voor het beeld iets duidelijk te maken heb ik een video en wat foto's toegevoegd hier beneden! Dan kunnen jullie meegenieten :)

- Verhuist naar Salina
Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, werk ik bij Karin in de ochtend. Ik let hier op de ontzettend lieve Kiana, vol energie en levenslust. Wat een heerlijk kind.
Een beetje samen hebben we besloten dat het allemaal een stuk handiger zou zijn als ik in het appartementje achter hun huis zou gaan wonen. Qua afstand, qua woning, alles zou beter zijn dan zo ver in het uithoekje van het eiland te wonen. Zo gezegd, zo gedaan. 1 Maart ben ik verhuist naar Salina.
Ik woon nu lekker bij Karin en Demy op het terrein, en ook de moeder van Demy woont hier met haar partner. Het is zo ontzettend gezellig. Vooral voor degene die mij kent, en weet dat ik een sociale vlinder ben, zal het begrijpelijk zijn dat ik deze keuze heb gemaakt.
Ondertussen voel ik me hier helemaal thuis en word ik helemaal in de familie opgenomen. De eerste dagen dat ik hier was, vertelde de moeder van Demy mij ook dat ik geen huurder ben van dit huisje. Ik ben nu lid van de familie. Geloof me, als je eigen familie zo ver weg zit, ben je blij als iemand je die woorden zegt en je het gevoel geeft dat je ook echt thuis bent.

- Auto-ongeluk
Ik denk dat het nu 3 of 4 weken geleden is dat ik een auto-ongeluk heb gehad. Ik naderde een kruispunt en wilde de dwarslopende straat rechtdoor oversteken. Mijn auto was natuurlijk nog steeds dat krakding zoals beschreven in de vorige blogs en had nog zijn beperkingen. Zo ging de auto niet in zijn 2 en reed ik dus eigenlijk constant in zijn 3.
Ik naderde het kruispunt dus en zag in de verte, van rechts, een auto komen. Deze auto was nog zo ver weg, dus ik ging er wel even voor. Alleen stond mijn auto dus nog in zijn 3, en ging ik veel te langzaam om hard op te trekken.
Voordat ik het wist, stond ik al op de weghelft van de auto die met een rotvaart aan kwam rijden. Het enige wat ik kon bedenken om te doen, was om het stuur mee te draaien met de richting waarin de auto ging, zodat de klap niet zo hard zou zijn.
De klap van de auto viel mee, maar ik knalde daarna tegen een muurtje en een dikke, houten elektriciteitspaal. Dit was de harde klap.
Ik schoot met mijn benen onder het stuur in, terwijl de voorkant van de auto juist naar mij toe schoot. Met mijn borst en mijn hoofd ook tegen het stuur geknald en auto total loss.
Ik ben nog uitgestapt om te kijken wat er gebeurd was maar veel later kon ik bijna niets meer. De klap op mijn borst was zo hard, dat ik bijna geen lucht kreeg.
Ik heb met verkrampte handen een vriend kunnen bellen en die is zo snel mogelijk naar mij toe gekomen.
Omstanders hebben de politie en de ziekenwagen gebeld en het leek wel uren te duren. Ik moest in de auto blijven zitten, de stoel naar achteren doen en proberen rustig adem te halen, terwijl mijn lichaam helemaal tintelde en zich steeds meer verkrampte. Na een tijd (dat voor mij wel uren leek) zag ik gelukkig een bekend gezicht en kon wel bijna huilen. Ik voelde me beter.
De jongen is thuis mijn bewijs van betaling (van de verzekering) gaan halen en heeft daarna alles met de politie etc. afgehandeld terwijl ik in de ziekenauto richting het ziekenhuis lag.
In het ziekenhuis hebben ze me eerst tot rust gebracht, daarna bloed geprikt, hartfilmpje gemaakt en röntgenfoto's.
Ik zeg je, het ziekenhuis hier, blijf er weg. Het is net een fabriek en ze laten je gewoon 2 uur in je eentje liggen, met een brace om je nek, bibberend van de kou omdat de airco op 15 ofzo staat.
Af en toe komt er een onaardig persoon vragen wat je naam ook alweer was of waar je ook alweer woonde.
Je vraagt voor water en krijgt het niet. Je vraagt of er iemand voor je in de wachtkamer zit, ze gaan kijken en komen vervolgens na een half uur pas terug met de mededeling dat ze niemand hebben gezien. Nou geloof me, dan word je boos en eenzaam tegelijk.

Na een aantal uren daar naar het plafond staren, kwam de dokter bij me. Gelukkig was alles goed, niks gebroken, geen inwendige bloedingen o.i.d.
Mijn benen wel bond en blauw, en als ik kon lopen mocht ik naar huis.
Ik heb me toen door alle pijn heen gebeten en heb een paar stappen gezet. Gelukkig, ik mocht gaan.
Zag ik toen notabene ook nog dat er gewoon een wastafel was, met kraan(!), waar dus water uit komt....... Heb die kraan volgens mij helemaal leeg gedronken.

Daarna naar huis gegaan, twee dagen in bed gelegen en toen vond ik het wel weer mooi geweest. Rustig aan weer begonnen met werken, veel zitten maar voor mijn benen ook wel weer veel lopen.
Momenteel heb ik bij bepaalde bewegingen nog een beetje last bij mijn ribben, maar verder is het helemaal in orde. Gelukkig geen trauma aan overgehouden, alleen een kapotte auto.

Dankzij mijn lieve oom en tante een nieuwe auto kunnen kopen, die nu nog verzekerd moet worden en dan kan ik weer op pad, maar dit keer wacht ik net zo lang bij een kruispunt totdat ik geen andere auto meer zie. Zelfs in de verte niet!

- Werk bij de naschoolse opvang
Zoals jullie weten werk ik in de middag bij de naschoolse opvang. Eerst was het de bedoeling dat ik in groep 3/4 zou gaan. Er was vervanging gevonden voor bij de hogere groep en ik zou lekker mijn klasje krijgen bij de jonkies.
Het liep niet helemaal volgens plan.
Ik ben nu namelijk nog steeds bij de 'bovenbouw' en jeetje wat bevalt dat goed zeg!
Op mijn groep zit nu een Nederlands meisje, Marjolein, die tevens ook echt een goed vriendinnetje van me is geworden. Super gezellig dus allemaal!
Geen groep 3/4 voor mij, maar lekker ploeteren met huiswerk, cito-toetsen en spreekbeurten bij de bovenbouw.
Op dit moment is er Paasvakantie en hebben de kinderen vrij tot 2 mei.
Wij zijn in deze vakantie wel 5 dagen geopend, vooral voor de kinderen die straks de EFO-toets hebben (zoiets als de cito-toets). Zij moeten natuurlijk wel oefenen en dat kan beter bij de opvang dan thuis, waar alle verleiding veel groter is om net iets langer tv te blijven kijken, of te snel afgeleid te zijn.

- Haken
In Nederland was ik al -beginnend- fanatiek haakster. Het maken van sleutelhangers, onderzetters en knuffeltjes vind ik zo leuk om te doen!
Ik heb dit ook hier een beetje bekend gemaakt en er is zoooooveel vraag naar mijn spulletjes. Echt super leuk!
Op het werk zijn er al een aantal mensen die wat sleutelhangers en onderzetters hebben gekocht en ik ben nu bezig voor Stichting Dierenhulp. Zij staan op de Koningsmarkt en hier worden mijn sleutelhangers verkocht. Zelf zetten zij nog wat extra geld op de prijs, zodat ze dat kunnen gebruiken voor hun stichting (geheel vrijwillig is dat!).
Ook heb ik contact gehad met het Maritiem Museum en ook zij willen in hun winkeltje wat sleutelhangers gaan verkopen.

Daarbij ben ik 2 weken geleden bij Angela en Frank thuis geweest. Ik ken hun nog van toen ik hier vorige keer was. Zij waren toen hier op vakantie en zich aan het oriënteren om hier te komen wonen. Net zoals ik, hebben zij in december de stap genomen om het leventje in Nederland achter zich te halen en te verhuizen naar Dushi Korsou..
Angela werkt vanuit thuis en wil graag een website opstarten met lokaal gemaakte producten die mensen uit Nederland als gift kunnen geven aan familie of vrienden die hier op Curacao wonen. Hier horen dan ook mijn spulletjes bij.
Frank bewerkt bordjes gemaakt van drijfhout. Bijna niet meer te vinden hier op Curacao en dus echt wel heel speciaal als je er een hebt. Frank schildert ze, met een mooie tekening of tekst erop.
We gaan ook sleutelhangers maken van de houtjes en misschien zelfs oude meubels opknappen om te verkopen.


Er wordt me vaak gevraagd of ik Nederland niet al een beetje mis. Maar zoals je hierboven kunt lezen, ik heb een hoop tegenslagen gehad maar ook een hoop mooie kansen en uitdagingen in het vooruitzicht. En ik ben nog niet van plan om dat langs me door te laten gaan.
Zoals ik hier ben, geniet ik van alles. Van alle mensen, van alle positiviteit, van alle fijne dingen in het leven.

Want wie het kleine niet eert, is het grote niet weert!

Dikke kus en tot snel!